صدایم کن

مرغ سرکنده

دلم در حسرتِ یار است و دستانی و پیوندی
به رویایی که من دارم، به آسانی تو میخندی
تمامِ خاطرم از تو، مُکَدّر بود و ایامم
به دشواری گذشت اما، به شادابی و خرسندی
رها از هر طرف آزاد و، دنبالِ تو میگردم
منم تنها که دل دادم، تویی تنها که دلبندی
دلیلِ حالِ خوبم را، به دیدارِ تو مَدیونم
اگر من چای تلخ هستم، تو شیرینی و از قندی
نه دلخور میشوم از تو، نه بدخواهت شوم روزی
تو مرغی تشنه را اما، که بیرحمانه سر کَندی
ندارد فرق چندانی، چه شد تقدیر و میگویم
چه خلق خوب و زیبایی، خداوندا هنرمندی!