کابوس ناتمام یک شب

فصل اول
باد، برگ درختان را تکان میداد. شب از نیمه گذشته بود. پنجره های اتاق باز
بودند و باد خنکی به صورتش میخورد. به چهره‌ی معصومانه‌ی دخترک نگاهی
انداخت. پناه، طلوع خانم، عروسک زیبایش را که مادربزرگ به تازگی برای آن
دامن چینداری دوخته بود در آغوش گرفته بود و گوشه‌ی پذیرایی به خوابی
عمیق فرو رفته بود. نگاه نگرانش را بین ساعت و صورت پناه تقسیم میکرد.
تیک تاک ساعت سکوت خانه را میشکست. رعنا هنوز به خانه بازنگذشته
بود و این سهراب را نگران میکرد. مدام در پذیرایی خانه‌ی کوچکشان قدم
میزد و شماره تماس رعنا را میگرفت و تنها جوابی که میشنید صدای زنی بود
که میگفت: «دستگاه مشترک مورد نظر خاموش میباشد. » ناگهان در حیاط
باز شد و صدای فریاد رعنا ستون‌های خانه را لرزاند. سهراب دست راستش را از
روی قلبش برداشت و گفت: “صدات رو بیار پایین؛ معلومه کجایی؟!”
رعنا با صدایی وحشت زده فریاد زد: “بهت میگم؛ بچه‌م کجاست؟”
سهراب با دست اشاره‌ای به پناه کرد و گفت: “ایناها اینجا خوابیده کجا
میخواستی باشه نصف شبی؟!”
رعنا با یک نفس تمام هوا را بلعید و دوباره صدایش بالا رفت: “حالم ازت بهم
میخوره! چطوری تونستی عوضی؟!