لحظه حال

زمزمه با آسمان
ای آسمان با تو به گفتگو می نشینم. ای وجودی که ستون های نامرئی ات بر دستان پرقدرت لایزال تکیه داده است، از تو به رحمت یاد می شود. از تو مهربانی می تراود. زمینیان گاهی که به نقطۀ عجز میرسند دستانشان به سوی تو بلند میشود. ای سماء که از خاک و خاشاک به دوری، دامانت از فساد و خونریزی آدمیان به دور است. هر وقت نگاهم بر وجودیت گره میخورد، ناخودآگاه حس پرواز دارم. پروازی که مرا از این سراب رهاند، به دور از زمین آنجا که متعلق به من باشد. آنجا که مهمان نباشم ای مقرب ترین واژه به آسمان هفتم، ای مستور عاشقان. به محبوبم که میدانم آگاهی سلام ما را برسان…